Je vergeet nooit je eerste lief. En evenmin je eerste auto. Dat laatste geldt zeker voor Philippe Moonen, die in de Weekendploeg Onderhoud werkt.

Zijn vader werkte op Volvo (Willy Moonen was lange tijd voorzitter van de Volvo Vriendenkring), en toen de vraag kwam ‘welke auto zou ik mij aanschaffen’, kwam men algauw bij Volvo uit. Voor Philippe stond het vast: het zou een ‘Classic Car’ worden, en vader Willy wist wel een Volvo 140 te vinden.
Maar de jonge Philippe had zijn hart verloren aan het model dat aan de Volvo 140 voorafging: de Volvo Amazon. Philippe had ook nog in garages gewerkt, en kende ook zeer goed de Volvo-dealer ACG op Ledeberg. “Via ACG kon ik aan een Volvo Amazon geraken,” zegt Philippe.
Goedkoop was hij niet: 100.000 frank. Maar zie, de bijna vijftigjarige Volvo doet nog altijd dienst, en ziet er nog altijd keurig uit.

We nodigden Philippe uit, met zijn auto, in het Auditgebouw, met Sven Spillebeen, technisch trainer. Meteen krijgt de klassieke auto de volle aandacht van de aanwezige kwaliteitsinspecteurs. Je merkt dat de Amazon nog altijd iets losmaakt. “Kijk eens wat een mooi stuur!” “Wat zien de chromen bumpers er nog goed uit!” “Prima lakkwaliteit hoor!” (het dak, de motorkap en het kofferdeksel werden nog niet herspoten). “Kijk, de originele driepuntsgordels!”
Over de verstralers die Philippe monteerde, waren de meningen wat verdeeld, maar het oordeel was unaniem: zulke auto’s worden niet meer gemaakt.

In velerlei opzichten! Het valt op dat qua fitting de normen vandaag niet meer te vergelijken zijn met toen. “Maar hét verschil zit echter in de elektronica,” zegt Sven. “Vandaag de dag zijn onze auto’s eigenlijk computers op wielen, in de jaren 60 was een auto zo goed als helemaal mechanisch met zeer eenvoudige elektrische sturingen. Dat maakte het perfect mogelijk om er zelf aan te sleutelen, vandaag de dag is dat niet meer zo evident.”

Dat merk je als de motorkap opengooit. Wat opvalt, is een zee van ruimte. Je ziet de B20-motor heel duidelijk zitten, en naast de motor kun je tot op de grond kijken. De tweeliter krijgt zijn voeding met een carburateur. “Een Strombergcarburateur,” verduidelijkt Philippe. “Kijk maar, het staat erop. Terwijl vandaag de elektronische injectie de carburateurs naar het museum heeft verwezen.”

Philippe wijst op de gelaagde voorruit, iets wat we nu vanzelfsprekend vinden; en vindt de verwarming na al die jaren nog altijd super. Ook bijzonder origineel zijn de driehoekige portierruiten en de klapramen achteraan. “Die staan altijd open,” lacht Philippe. “Ook als het koud is, dan zet ik de verwarming wat harder.”

Dan wordt het tijd voor een testrit. De motor slaat probleemloos aan, en maakt een heerlijk geluid. We rijden de testbaan op, en het is alsof je je in een retrofilm bevindt, genre ‘Back to the Future’. Hoe snel de auto gaat, weet Philippe niet. “Deze auto is niet bedoeld om mee te racen,” zegt hij. “Een Amazon behandel je met liefde."