Na 1965 kende ‘Volvo Europa’ een gestage groei, waaraan de oliecrisissen een einde maakten. Uit die conflictperiode groeide een nieuwe consensus: werkgevers en werknemers streven hetzelfde doel na.

Groei in de sixties
Het duurde tot 1972 vooraleer de productie uitsteeg tot meer dan 30.000 auto’s per jaar. Vanaf dan leek Volvo Europa vertrokken voor een gestage klim, tot 50.000 auto’s in 1973, maar toen kwamen de oliecrisissen van de jaren zeventig. In 1980 zaten we weer bij het begin - met minder dan 30.000 auto’s per jaar.
Op 28 juni 1965 werd de assemblage in gang getrokken. De fabriek was 130 meter lang en telde 10.000 vierkante meter, maar al vlug werd er uitgebreid. In 1967 voer het eerste roll-on/roll off schip het Sifferdok in (dat nog niet volledig was afgewerkt). In 1969 telde de werkweek nog 44 uur, maar in 1972 werd de veertigurige werkweek ingevoerd.

Las- en Spuitfabriek
De beslissing om een las- en een spuitfabriek op te richten dateerde van 1970, en in 1972 werden de nieuwe installaties in gebruik genomen. Het was gedaan met het invoeren van afgewerkte koetswerken - vanaf nu was Volvo Car Gent een volwaardige assemblagefabriek. Aanvankelijk ging het de Gentse Volvo-vestiging voor de wind. De volumes stegen, en in 1971 werd in de Eindassemblage een tweede shift ingevoerd (pas in 1973 in de Las- en Spuitfabriek); in datzelfde jaar verwelkomden wij de duizendste werknemer (dat was Roger De Cock). Op 5 september 1972 werd de eerste, volledig in Gent gebouwde Volvo (inclusief lassen en spuiten), van de lijn gereden. Het jaar nadien werd het G120-project gelanceerd, dat moest onderzoeken hoe de capaciteit kon uitgebreid worden tot 2 x 60.000 auto’s. In 1974 werd een nieuw model in productie genomen (de Volvo 240). Dat jaar begon Volvo Car Gent auto’s te bouwen voor de Amerikaanse markt, en werd de Eindassemblage uitgebreid met 1400 vierkante meter.
Founding father Lars Malmros keerde in 1969 terug naar Zweden om er een topfunctie in de truck-divisie op te nemen; in Gent werd hij opgevolgd door de omstreden Gustaf Östergren, die in 1973 Zweeds consul in Gent werd.

Oliecrisissen
Maar daarna ging het bergaf. De twee oliecrisissen in de jaren 70 deden de vraag naar auto’s wereldwijd dalen, en ook Volvo deelde in de klappen. In 1973 stegen de prijzen voor brandstof met 300 procent, en de verkoop van auto’s kelderde wereldwijd. Het sociaal overleg verliep moeizaam, ondanks de positieve houding van de nieuwe gedelegeerd bestuurder Nils Ericsson en Robert Bequé, die in 1974 de functie opnam van fabrieksdirecteur.
In 1977 werden sociale onderhandelingen opgestart omdat er een 320 arbeiders te veel waren. Het jaar daarop stond te lezen in het personeelsblad VolvoContact: “Afdankingen onafwendbaar.” Op 24 maart 1978 dienden de vakbonden een stakingsaanzegging in. Het conflict was hard en duurde meer dan drie weken. 

Louterend effect
Maar het conflict had uiteindelijk ook een louterend effect. Vakbonden en directie waren tot het besef gekomen dat de belangen van het bedrijf en die van de werknemers niet tegengesteld waren, integendeel. “Wat goed is voor het bedrijf, is ook goed voor de werknemers,” zou algemeen directeur Robert Bequé later verklaren. In 1980 daalde de productie tot amper 29.380 auto’s, maar daarna klom Volvo Car Gent gestaag uit het diepe dal. Directeur Robert Bequé lanceerde in 1981 lanceerde hij zijn ‘Nieuwe Visie’, die de mens centraal stelde.
Sindsdien wordt het sociaal model bij Volvo Car Gent gekenmerkt door overleg en onderling vertrouwen, wat ervoor gezorgd heeft dat een conflict zoals dat van 1977 zich niet meer heeft voorgedaan.