Samen hebben ze er meer dan 100 jaren dienst opzitten. Nu staan ze op het punt om Volvo vaarwel te zeggen.

Voor Annik is het haar allerlaatste werkdag. “Ik kon al vroeger gaan,” zegt ze, “maar toen was ik er niet klaar voor. Nu wel.” Antoon verlaat ons eind mei, en Willy in oktober. Deze drie anciens kwamen in dienst in de woelige jaren 70, met een terugloop van de productie, en met veel sociale onrust. “Weet je nog, tijdens de staking, dat de productiemanager de omheiningsdraad doorknipte om werkwilligen binnen te laten,” vraagt Antoon. “Veel succes had het niet!” Jazeker, Willy weet het nog - “we reden met bussen binnen, en die werden bekogeld met stenen. Het was een moeilijke tijd. Maar we zijn er bovenop gekomen.” Alle drie hebben ze het bedrijf zien groeien en veranderen. “Bijvoorbeeld toen we door Ford werden overgenomen,” zegt Antoon. “Waar vroeger de mens centraal stond, lag nu de focus op kostenbeheersing. Er werd minder geïnvesteerd. Die kostenfocus is wel gebleven, maar we merken toch weer een nieuw elan in de periode na Ford. ”Dat groeien, dat mag je gerust letterlijk nemen. “Tussen GA en GC lag er nog een groot grasperk,” weten ze nog. “Daar werd over de middag soms op gevoetbald.”
De drie vijftigers merken ook dat de generaties mentaal verschillen. “In onze tijd was het vanzelfsprekend dat je nooit te laat kwam, nu moet je daar lang op hameren.” zegt Antoon. “Als ik eens te laat kwam, kreeg ik op het werk onder mijn voeten, en als ik dan thuis kwam, kreeg ik ook daar een preek. Als je kunt uitgaan, kun je ook werken, was het motto.”

Voor Annik is de grootste verandering de technologie. “We tikten nog op een mechanische schrijfmachine. Ik deed de administratie van inkomende goederen, met fiches. Met de computers is er heel veel veranderd.” En verandering zag Annik ook in de stijl van het leiderschap - ze werkte voor mensen als Etienne Roobrouck, Urbain Cleyman en Jef Lievens, mensen voor wie een leidinggevende altijd een das moest dragen bijvoorbeeld.
Willy De Mey begon hier in 1973 als lijnoperator, “met de ambitie om vooruit te komen, zoals hij het zelf zegt. Hij heeft dan ook verschillende functies doorlopen, tot hij twintig jaar geleden promoveerde tot supervisor. Samen met Antoon zat hij in het project van de Volvo 850. “We hebben hier lang gewerkt, en ons altijd goed gevoeld. Niet dat de zon elke dag scheen, maar het was een mooie tijd.”