Guido Stoffels, journalist van Het Volk, was erbij in november 1965, toen de fabriek geopend werd. Zijn collega Johan Dillen, die onder andere voor Het Nieuwsblad schrijft, was toen nog niet geboren. Maar allebei blijven ze Volvo volgen, op zoek naar nieuws.

Beide journalisten volgen zowel het productnieuws als het socio-economisch nieuws in de sector. “Als journalisten zagen we België uitgroeien tot het grootste assemblage-land ter wereld,” zegt Guido Stoffels. “Per hoofd van de bevolking assembleerde niemand meer auto’s. Maar de rest van het verhaal is minder fraai – we moesten verslag uitbrengen van de ene sluiting na de andere.”

In de jaren zestig en zeventig hadden maar enkele kranten een aparte autopagina en een gespecialiseerde journalist. “Er waren overigens maar twee constructeurs die een heuse PR-man hadden, Ford en GM,” zegt Guido. “We zagen wel een verschuiving optreden, waarbij in de bedrijven marketing een grotere vinger in de pap kreeg, en de onafhankelijke journalisten onder druk kwamen te staan van de automerken, die ook grote adverteerders waren. Zowat dertig jaar geleden werd een medewerker van een krant de laan uitgestuurd omdat een bespreking van een bepaalde auto het merk niet zinde.” [Opmerking: het gaat niet over Volvo.]

Ook Johan Dillen ziet de achteruitgang van de assemblagesector met lede ogen aan. “Tot diep in de jaren '90 waren de autoconstructeurs grote economische sterkhouders. De sluiting van Renault Vilvoorde in 1997 bracht de sector een eerste klap toe. Ook andere sectoren kenden al grote sluitingen, met massale afdankingen tot gevolg. Met Renault begon het vertrouwen af te brokkelen in de auto-industrie als grootschalige werkgever. Vertrouwen dat omsloeg in wantrouwen met de sluiting van Opel Antwerpen in 2010 en de onrust rond de toekomst van toen nog Volkswagen Vorst. Nu ook Ford verdwenen is als automobielconstructeur in ons land, blijven alleen nog Audi en Volvo over.”

Op de redacties is het heersende gevoel dan ook: wie zal de volgende zijn? Dat zorgt ervoor dat sommige journalisten Volvo met argusogen volgen, en elke stukje informatie bekijken tegen de achtergrond van een mogelijk doemscenario. “Ik hoop dat dat nu grotendeels achter ons ligt,” zegt communicatiemanager Mark De Mey (Volvo Car Gent). “Volvo krijgt een nieuw platform vanaf 2018, en gaat zwaar investeren. Waardoor we wel goed zitten tot pakweg 2025, maar we kijken ook verder. We worden zelf steeds efficiënter, maar we rekenen ook op de overheid om de industriële sector in ons land concurrentiëler te maken, door de loonlasten te verlagen. Waar we ook op rekenen, is dat de overheden meer voor Volvo kiezen als hun officiële auto. De stad en de provincie geven hier het goede voorbeeld, en ook sommige ministers, maar voor onze directie in Zweden, én voor ons personeel, zou het een belangrijk signaal zijn als alle overheden zouden kiezen voor Made in Belgium.”

Het verslag van Guido Stoffels van november 1965, is nog altijd zeer leesbaar en to the point (zie onderaan). 
Zou hij een dergelijk stuk vandaag anders schrijven? Guido: “Inhoudelijk valt er weinig te veranderen. De schrijfstijl zal wel wat verschillen en ook de opmaak, de layout, zal dezer dagen frisser ogen. Hoewel er wel al een 'eyecatcher' in verwerkt is - de vrouw aan de montageband.”

Zowel Guido als Johan hebben veel sympathie voor de Zweedse merken. “Het eigenzinnige Saab heeft me ook erg geboeid,” zegt Guido, “tot het door GM werd overgenomen en gedumpt. Ook Volvo heeft het lastig gehad om te overleven. De synergie met Ford heeft nooit gewerkt. Nu kan het eindelijk weer zijn eigen weg gaan, dankzij de Chinese inbreng. Met de nadruk op veiligheid en milieu, de traditionele sterke punten van Volvo. Wat de veiligheid betreft heeft Volvo een heuse evolutie meegemaakt. Er was een periode dat de nadruk vrijwel uitsluitend op het passieve aspect lag: behalve de driepuntsgordel (die door Volvo werd gelanceerd) viel vooral de robuustheid van de opbouw op, met kolossale bumpers, die de wagen de niet mis te verstane koosnaam 'the fastest tractor of the whole world' gaven. De jongste decennia gaat steeds meer aandacht naar de actieve veiligheid: van rijhulpsystemen tot en met autonoom rijden. Hier speelt Volvo mee met de 'groten' en eist zelfs een voortrekkersrol op. Wat de Chinese invloed op lange termijn zal zijn, zullen we pas later kunnen zien.”

“Na het verdwijnen van Saab, was er voor mij eigenlijk maar één alternatief mogelijk,” aldus Johan. “Volvo heeft sindsdien mijn verplaatsingsbehoeften en de noden die het gezin stellen, perfect ingevuld. Nu ik ook voor De Gentenaar de fabriek in Gent van dichtbij probeer te volgen, is de appreciatie voor het merk en zijn werknemers alleen maar toegenomen. Wat me vooral opvalt binnen de fabriek, is de sereniteit die er heerst. Vakbonden en directie trekken er aan hetzelfde zeel, waardoor geruchten over de toekomst rond Volvo Car Gent telkens geruchten blijven. Ik denk dat de buitenwereld zich meer zorgen maakt over de toekomst van de Gentse Volvowerknemers, dan die werknemers zelf. Het charmeert me ook enorm dat veel werknemers van de fabriek in hun vrije uren nog bezig zijn met oude Volvo's. Da's pas liefde voor het product.' 

Johan besluit: - “Guido was de journalist die schreef over de opening van de Gentse Volvofabriek. Ik ben er gerust in dat ik niet degene zal zijn die over de sluiting zal berichten.”