“Van dichten comt mi cleine bate. Die liede raden mi dat ict late Ende minen sin niet en vertare.’ Zo klonk het in de veertiende-eeuwe Beatrijslegende, die begint met een ontboezeming van de dichter: ”Het dichten brengt me weinig voordeel. De meeste mensen zijn van oordeel dat ik een ander vak moet leren.” Patrick Rottier kan het dichten echter niet laten. Hij werkt al sinds 1982 in de Spuitfabriek, maar zijn interesse gaat vooral uit naar de mensen waarmee hij samenwerkt, het bedrijf waar we allen samen voor werken, en de woorden die zin en schoonheid geven aan ons bestaan. Patrick voelt zichzelf “een volkse dichter die zijn identiteit gevonden heeft - Dichter bij het licht. Soms gaan de vingers jeuken, en moet ik een gedicht schrijven,” zegt Patrick. “Heel vaak een gelegenheidsgedicht, op vraag voor een collega, wanneer hij met pensioen gaat, of in het huwelijk treedt, of vader wordt. Maar ook vaak over Volvo, dit mooie bedrijf dat mensen kansen geeft. Daar reken ik mezelf ook bij. Ik werd de officiële ‘bedrijfsdichter’, en uit mijn gevoelens in vrije en vranke verzen.”

In april 2011 werden gedichten van hem samen met foto’s van Marianne Rombaut gebundeld in het poëzie- en fotoalbum Kind van de Wereld. 
Patrick was in 2013 dorpsdichter van Sint-Gillis-Waas en dit jaar verscheen de bundel Klingspoor, met gedichten over zijn geboortedorp De Klinge.
Hij heeft plannen om een poëzieboek te schrijven over zijn ervaringen op de werkvloer van Volvo met als titel:
De Binnenkant van het Design.