“Hoe is’t?” De klassieke begroeting is op Volvo niet anders dan elders. Maar als je Saskia Moerkerke zo aanspreekt, krijg je niet het standaard antwoord: “Wel, goed.” Ze beschouwt dit als een echte vraag, en antwoordt dan ook écht. Zij het met een tegenvraag: “Hoe zou het niet goed kunnen zijn, als je hier mag werken?”

Saskia weet waarover ze het heeft. Als je haar verhaal hoort, besef je dat het leven niet iedereen dezelfde kansen biedt. Het verhaal van Saskia is indrukwekkend, maar de tegenslagen hebben haar niet klein gekregen. “Wat je niet klein krijgt, maakt je alleen maar sterker,” lijkt wel haar devies. “Al heb ik daar wel eens aan getwijfeld,” zegt ze dan. “Als je kwijtraakt wat je het meest dierbaar is, wordt het moeilijk om positief te blijven. Maar toch probeer ik dat te doen. Altijd.”  Saskia begrijpt dan ook niet goed dat ze collega’s wel eens hoort klagen. “Soms vraag ik me af: de mensen zouden zichzelf eens moeten horen. En dan eens goed nadenken - vergeet ik niet wat ik wél heb? Denken we niet te veel aan wat we niet of nog niet hebben? Weten we wel wat ons écht gelukkig maakt, en wat bijkomstig is?”

Saskia heeft rust gevonden in Volvo. “We zijn een grote gemeenschap. We aanvaarden elkaar zoals we zijn. Bij iedereen is er wel een hoek - of een hoekje - af en we hebben allemaal wel eens een mindere dag. Maar wat er uiteindelijk telt, is dit: Als mensen je vragen hoe het is op Volvo, kun je toch alleen maar zeggen: Goed? Heel vaak denk ik: eigenlijk zou ik willen antwoorden: Fantastisch, maar ik wil toch ook wel vermijden dat mensen me vreemd aankijken. En dan zeg ik: Zeer goed!”