Wij zijn op zoek in de Eindassemblage naar Rudy van Laere. “Die met zijn korte broek? Die staat op de Customer Acceptance Line!” Als we Rudy vinden, blijkt het inderdaad ‘de man met de halflange broek’. Maar wat er meer opvalt, is de snelheid en de energie waarmee hij spreekt. Hij weet het: “Ik moet op tijd en stond wat kunnen ontladen,” zegt hij. Dan laadt hij zijn fiets in de auto, en trekt hij erop uit. Of gaat hij skiën, Rudy is een bezige bij. Hij werkte in de opera, als verhuizer, in de bouwsector, de horeca. Stilzitten is duidelijk niks voor hem.
Rudy maakt deel uit van de Kwaliteitsorganisatie, en doet de laatste check. Hij bekijkt de auto met de ogen van de klant. Streng, want zo moet dat, controleert hij zo’n 400 auto’s in zijn nachtshift. “Een mooie job,” vindt hij zelf. Toch denkt hij soms met weemoed terug naar zijn tijd bij de Vlaamse Opera, waar hij het decor opbpuwde, rekwisiten klaarzette, en de acteurs en zangers ook wel eens een rekwisiet aangaf. Soms ook als figurant op de bühne. “Maar zingen, nee, dat niet. En dat terwijl mijn vader een gevierde tenor was, met een mooie, diepe stem. Ze noemden hem de Gentse Mario Lanzo. En ik was dan de zoon van Lanzo!” Fernand Van Laere overleed te jong, acht jaar geleden, en Rudy zorgt voor zijn moeder. Maar het was hard labeur in de Opera. Lange dagen, en veel overuren. Goed betaald, dat wel, maar toen kwam de opera in financiële problemen. Rudy koos voor zekerheid - eerst bij Volvo Trucks, en vanaf 1988 bij Volvo Car Gent. Maar als hij op de radio een aria hoort van de Parelvissers of Die Walküre, of de dans van Salomé, dan gaat zijn hart toch weer sneller slaan.