Kristel Thiry schuift wat ongemakkelijk op haar stoel. “Mijn verhaal is verre van uitzonderlijk,” zegt ze. En toch, elk van de 5000 Volvo-medewerkers heeft wel een verhaal te vertellen. Voor Kristel is dat het verhaal van een vrouw in een leidinggevende functie, en in functies die men doorgaans als ‘mannelijk’ bestempelt.
“Vreemd,” zegt ze. “meisjes blijven nog altijd kiezen voor traditionele meisjesstudies, die dan leiden tot de klassieke meisjesjobs. Zo zat ik niet in elkaar - ik was geînteresseerd in techniek, hoe dingen werken, in processen die gebruikt worden in productie. Een buurman van me werkte bij Volvo, en suggereerde me om te solliciteren. Ik had nog geen rijbewijs, maar ik reed met mijn moeder - in haar Lada - naar mijn sollicitatiegesprek. Of beter: gesprekken, want het duurde een hele tijd, maar nog dezelfde dag had ik hier een job.”
Kristel werkte in Engineering, waarvan vier jaar in Zweden, in kwaliteitszorg, in logistiek, leidde een weekendploeg, en heeft nu een managementfunctie in Eindassemblage. “Het blijft wel een mannewereld hoor, maar ik sta mijn mannetje wel. Veel vroeger was er veel uitgesproken seksisme, er leek wel geen gêne te bestaan. Vandaag de dag gaat het er veel beschaafder aan toe. Als vrouw in een mannewereld betrap ik er mezelf soms op, dat ik dreig te vermannelijken, dat ik stoerder doe dan ik in werkelijkheid ben. Op Volvo word je gewaardeerd voor wat je doet, of je nu man of vrouw bent. Ik ben blij voor de kansen die ik kreeg, maar ik ben wel trots op mezelf dat ik die kansen ook aannam. En ik dank Volvo, want de manier waarop dit bedrijf in elkaar zit, heeft ook mijn persoonlijkheid beïnvloed. Ten goede, vind ik.”