Philippe Bielen, heftruckchauffeur in de Lasfabriek, werd in het arme noorden van Indië als baby te vondeling gelegd, en hij zweefde enkele dagen tussen leven en dood. Philippe is een overlever, en in Indië kreeg hij als naam Arokia Bunja, de ‘donkerkleurige die geneest’. Dankzij een Belgische missionariszuster werd hij geadopteerd door een Belgisch echtpaar dat al drie kinderen had. Via een omweg in Belgisch Congo kwam Philippe in Wachtebeke terecht. Het lot spaarde Philippe niet - zijn pleegouders scheidden, en zijn moeder overleed veel te jong.
“Mijn moeder heeft me streng opgevoed,” vertelt Philippe. “Ik moest hard werken, mijn best doen, altijd beleefd zijn. Achteraf besefte ik: mijn moeder bereidde mij - een jongen met een donkere huidskleur - voor op het leven op school en later in de maatschappij. Jawel, ik werd weleens geviseerd, maar ik liet het altijd over me heen gaan. Eén keer heb ik als kind van mij afgebeten, en de hele klas stond achter mij, tégen de pester. Dat was een grote opsteker.” Ook op het werk kreeg hij ook wel eens giftige opmerkingen, maar hij bleef er beheerst onder. “Er is de laatste jaren veel verbeterd,” zegt hij. “Volvo is een voorbeeldbedrijf en gaat goed om met diversiteit. Ik zie eruit als een Indiër, maar ik voel mij en ik bén een echte Belg. In mijn vrije tijd ben ik voetbalscheidsrechter, en ga ik graag vissen.” En hij besteedt veel tijd aan zijn zoon, die hij streng, maar ook met veel liefde, opvoedt.

Philippe heeft een droom. Als de Sint straks weer langskomt in het bedrijf, zou hij graag Zwarte Piet zijn. Weet hij dan niet dat de figuur van de zwarte helper gecontesteerd wordt? “Ach,” zegt hij, “Zwarte Piet is een joviale, goedlachse figuur. Dat ben ik ook. Ik wil iets positiefs nalaten voor mijn naasten.”