Twintig jaar geleden ruilde Pitiporn Kawmoon het tropische Thailand voor het platte land, waar de wolken soms zo laag hangen dat je ze kunt aanraken, en waar onze kathedralen de enige bergen zijn. Pitiporn volgde haar hart, en ging mee naar het onbekende Westen, met een Belgische rugzaktoerist die haar land bezocht.

Net als Gods wegen zijn de paden der liefde moeilijk te doorgronden, en niet elke love story kent een happy end, maar Pitiporn is hier gebleven, en vond een job bij Volvo. Als lasser. In al die jaren heeft ze zich de Nederlandse taal eigen gemaakt. Ze is gefascineerd door taal, en pluist de kranten uit, geholpen door een woordenboek. Haar diploma uit Thailand is hier niet geldig, dus studeert ze hier verder. Als haar shift gedaan is, buigt ze zich over integralen en limieten, zorgt ze voor haar tienerzoon en -dochter, en stort ze zich op een nieuwe passie: joggen. Na de Dodentocht van Bornem weet ze: er is leven na de dood. “Ik nam ook deel aan de Midzomernachtrun,” zegt ze, “en het is fijn om mee te lopen met de collega’s. Dan voel je wel dat Volvo méér is dan zomaar een bedrijf - het is een grote, warme familie.” Pitiporn kan misschien een buitenbeentje lijken, maar zelf voelt ze zich niet zo. Ze is een Thaise in België, en heeft als vrouw een échte mannenjob.

“Het leuke is dat niemand van mijn collega’s mij vreemd aankijkt,” zegt ze. “Ik ben gehecht aan mijn roots, maar verder ben ik één van hen, met dezelfde ambities en dromen. Volvo is een mooi bedrijf. Als je je best doet, krijg je kansen, en je inzet wordt gewaardeerd, wie je ook bent, waar je ook vandaan komt.”
Ook al is dat voor Pitiporn het verre Thailand.